Bir eserin sadece izlenebilir olmasının, sınırlar yarattığını düşünen Hale, heykel yaptığı dönemde ona dokunmanın, duymanın hatta işlevsel kılmanın; sanat eseri, sanatçı ve izleyici arasındaki bağı kuvvetlendirdiğine, sınırları kaldırdığına inanarak üretimler yaptı. Zamanla bu dokunulabilir ve işitilebilir görsel arayışlarına malzeme olarak deriyi seçti ve onu daire formunda bir kasnağa geleneksel metotlarla gererek, izleyicisinin elinde ritim enstrümanı gibi ses çıkarabilen resimler üretti. Başlangıçta bunun kadim Şamanik geleneğin bir ritüel aracı olduğundan habersizdi. Deneyimleyerek öğrendiği esnada eş zamanlı yolculuğu, hasretle kavuştuğu Sema’ya da taşındı.